موقعیت مکانی

شرط «موقعیت مکانی» در خط‌مشی‌های امنیتی به راهبران این امکان را می‌دهد تا قوانین و محدودیت‌هایی را بر اساس موقعیت جغرافیایی که کاربر در تلاش است با استفاده از کلید امنیتی خود از آنجا فرآیند احراز هویت را انجام دهد، تعیین کنند. این شرط با کنترل دسترسی بر اساس موقعیت فیزیکی کاربر، یک لایه امنیتی اضافی را در اختیار سازمان قرار می‌دهد.

شرط «موقعیت مکانی» در خط‌مشی‌های امنیتی چگونه کار می‌کند:

• موقعیت مکانی: این داده به موقعیت فیزیکی کاربر که در تلاش برای احراز هویت است اشاره دارد. موقعیت مکانی بر اساس مختصات GPS گوشی هوشمند کاربر تعیین خواهد شد.
• کنترل دسترسی: با شرط “موقعیت مکانی”، راهبران می‌توانند خط‌مشی‌هایی را پیکربندی کنند که تعیین می‌کند آیا کاربر می‌تواند با استفاده از کلید امنیتی خود از مکان‌ها یا محدوده‌های جغرافیایی خاص به سامانه دسترسی داشته باشد یا خیر.
• امنیت بیشتر: با اجرای سیاست‌های مبتنی بر شرط «موقعیت مکانی»، سازمان‌ها می‌توانند با اطمینان از اینکه کاربران فقط می‌توانند به سامانه‌ها یا برنامه‌های کاربردی از مکان‌های جغرافیایی تأیید شده دسترسی داشته باشند، امنیت را افزایش دهند.
• موارد استفاده: برای مثال، یک سازمان ممکن است سیاستی را تنظیم کند که به کاربران اجازه می‌دهد با استفاده از کلید امنیتی خود تنها زمانی که در دفتر فیزیکی شرکت (یا در اطراف ساختمان شرکت) یا در محدوده فیزیکی یک شهر خاص هستند، امکان انجام فرآیند احراز هویت داشته باشند.

به طور خلاصه، شرط “موقعیت مکانی” در سیاست‌های امنیتی، سازمان‌ها را قادر می‌سازد تا قوانین و محدودیت‌های دسترسی را بر اساس موقعیت فیزیکی کاربر تعریف کنند. این رویکرد با اطمینان از اینکه فقط مکان‌های جغرافیایی تایید شده می‌توانند برای دسترسی ایمن استفاده شوند، یک لایه امنیتی به فرآیندهای احراز هویت می‌افزاید.