سیاست‌های کنترل دسترسی
منظور از سیاست‌های کنترل دسترسی یا سیاست‌های کلید امنیتی، مجموعه‌ای از قوانین است که به منظور تبیین نحوه استفاده و دسترسی کاربران به سامانه‌ها، وضع می‌شوند. این سیاست‌ها و قوانین به دلیل بهبود امنیت و کنترل فرآیند احراز هویت طراحی شده و این کار به واسطه اعمال محدودیت‌ها بر شرایط مختلف دسترسی صورت خواهد گرفت. هدف اصلی سیاست‌های دسترسی حصول اطمینان از این است که تنها کاربران حائز شرایط امکان دسترسی به منابع را داشته و تعاملات آنها با سامانه‌ها منطبق بر معیارهای امنیتی تعیین شده باشد. این سیاست‌ها به راهبران سازمان این امکان را می‌دهد که معیارهای امنیتی را بر حسب نیازهای سازمان تنظیم نمایند به طوری که از داده‌ها و اطلاعات حساس به خوبی حفاظت شود.
سیاست‌های دسترسی همچون ابزاری جهت مدیریت و کنترل استفاده کاربران از کلیدهای امنیتی عمل می‌کند. این سیاست‌ها می‌تواند برای محدود کردن دسترسی با معیارهای مختلفی از جمله محدودسازی بازه زمانی، آدرس آی‌پی، نوع کلید امنیتی، سامانه مورد دسترسی، رایانه مبدا دسترسی و حتی نقطه جغرافیایی فعلی کاربر مورد استفاده قرار گیرد. با تعیین این سیاست‌ها، راهبران می‌توانند همزمان چندین رویکرد امنیتی را لحاظ کنند تا مطمئن شوند قبل از دسترسی کاربران به سامانه‌ها، فرآیندهای احراز هویت در شرایط مطلوب مورد بررسی قرار خواهند گرفت. موارد فوق به سازمان‌ها این قابلیت را می‌دهد که بین راحتی کاربر و معیارهای امنیتی سخت‌گیرانه، تعادل برقرار کنند به طوری که بتوانند از یکپارچگی سامانه‌هاا و داده‌های خود به خوبی حفاظت کنند.